Ons dagelijks leven in China

Ons dagelijks leven in Xian

Ping en ik wonen inmiddels een tijdje in CHina en ik wil deze keer wat meer vertellen over hoe het is om hier te wonen. In het bijzonder aan de manier waarop wij ons hebben moeten aanpassen om hier te leven. Enerzijds is China gewoon geworden, anderzijds worden de verschillen duidelijker.

Wonen
Wij wonen in een 31 verdiepingen hoog gebouw op de 9de ettage. Per verdieping zijn 4 deuren en dus evenveel woningen of kantoren. We hebben een woonkamer, 2 slaapkamers, een douche en ruime keuken. Voor Chinese begrippen wonen wij erg riant. De huur van ons appartement is voor Nederandse begrippen een lachertje, maar is hoger dan het salaris van iemand die 50 uur per week in een restaurant, op een school of in een winkel werkt. Hoewel het appartement modern en luxe is ingericht, is dit met weinig vakmanschap gebeurt. De kunststof kozijnen hebben millimeters brede kieren, het pleister barst op meerdere plaatsen en enkele stopkontacten beschadigen onze electrische apparaten. Dit en andere problemen laten duidelijk zien waar de kwaliteitskloof tussen onze landen in zit. Het binnenklimaat van een woning in China is ook heel anders dan in Nederland. We hebben omwille van de droge, stoffige lucht en omgevingsgeluid ons bed naar de kleinere slaapkamer verplaats die niet direct aan de straatkant ligt. Betere kozijnen en dubbelglas zouden een groot verschil maken. De bron van de geluidsoverlast wordt duidelijk als je ons woonkamer raam uitkijkt. Een meteropool van wegen en flatgebouwen zo ver het oog rijkt. Toeterende auto's en lawaai van bouwwerkzaamheden die zelfs 's nachts niet verdwijnen vragen het nodige van ons aanpassingsvermogen. Desondanks deze beproevingen is ons appartement een echt thuis. Het is maar waar je aan bent gewend.

Boodschappen
Bijna dagelijks zijn Ping en ik te vinden in een supermarkt of versmarkt te vinden. Dit gelukkig niet uit noodzaak, maar uit nieuwsgierigheid. Er is hier zoveel ander eten te vinden dat boodschappen doen als schatzoeken voelt. Tofu, verse noodles, groente, fruit, noten, varkensvlees en specerijen scharrelen we bij elkaar op een van de vele versmarkten die onze omgeving rijk is. De rest halen we bij een supermarkt, deze zijn allen het minstens 2-3 het formaat van de grootste Albert Hein XXl die ik ken (Miro, Enschede). Sinds kort hebben we ook een Makro (Metro) kaart. Het is net alsof ik in Hengelo ben. Alleen de hefvorktrucs zijn hier nog gevaarlijker. Een week boodschappen kost niet meer dan 15 euro zolang je van de dure Westerse producten afblijft.

Dagbesteding
De parken, shoppingmalls, musea en tempels zijn meestal het hoofdonderwerp van onze uitstapjes. Mochten we heel nieuwsgierig zijn dan lopen we een 'arme/oude' buurt in, daar broeit het van het leven. De bus brengt ons voor 6 eurocent naar elke hoek van de gigantische stad. Indien je op de juiste tijdstippen reist heb je vaak nog een zitplek ook. Taxi's zijn ook betaalbaar. Alles is hier eigelijk zo interessant dat elke wandeling een avontuur is. De restaurants, bioscopen en koffiehuizen daarbovenop betaalbaar vertier. Wat ik het meeste mis (na familie en vrienden) zijn de gezellige terrasjes en natuur. Gezelligheid en ruimte, dat zijn de Chinese steden niet rijk.

Omgeving
Hetgeen ons de meeste moeite heeft gekost om aan te wennen is de (lucht)vervuiling. De wintenmaanden december, januarie en februarie waren donker en ranzig. De lente heeft het tegenovergestelde gebracht. De lucht is schoon en fris, de stad is groen en bloeit. Ons beeld van Xian wordt met de dag romantischer. De inrichting van de stad is echter allerminst romantisch. Sedert China's begintijd richt men de steden op georganiseerde wijze in. De stad bestaad uit blokken doorkruist door brede (snel)wegen of straten. Het verkeer is chaotisch en inefficient. Wanneer er geen verkeersagent op een kruispunt staat ontstaat er onheroepelijk een file omdat iedereen het kruispunt oprijd in de hoop zo snel mogelijk van A B te bereiken. De enige verkeersregel: groot gaat voor. Tussen de woonblokken liggen de parken en andere publieke plaatsen. Men woont in een van de eerder beschreven flatgebouwen of een 20 jaar oudere variant van 6 hoog. De vrijstaande huizen die ik in Xi'an heb gezien kan ik op twee handen tellen. Op straatniveau is vrijwel elk gebouw een winkel of restaurant. Langzaam beginnen mijn Westerse ogen te wennen aan de Chinese stad, desalnietemin is Xi'an vergeleken met Nederland een betonnen Kolos. Dit is overigens aan verandering onderhevigd. Overal wordt drukt gebouwt en de invulling is modern en creatief. Mooier wordt het zeker. Gezien de bouwkwaliteit lijkt vooralsnog niets voor langer dan 20 jaar gebouwt te worden.