Tempels

Tempels, bloemen van de Orient. Één van de plaatsen waar China even stilstaat. Ze bieden een unieke bezichting voor avonturiers of een bron van hoop en geluk voor gelovigen. Er wordt geofferd, geld gedoneerd, contact gezocht en voorspellingen gedaan.

Het Chinese geloof is een mix van vooroudervereering, polytheïsme en boeddhisme. Vergelijkbaar met de geloofsovertuiging van de Grieken waarover wij in onze geschiedenisboeken lezen. De actieve tempelkloosters zoals die in Xiao Zhai en Da Yen Ta (Grote Wilde Gans Pagode) worden zelfs nog bemand door enkele monniken. Toch zijn de tempels hier minder belangrijk dan in bijvoorbeeld Thailand. Geloof neemt een kleine plek in het leven van een Chinees in. De ontbrekende drukte in de tempels is een teken aan de wand. Ook uit een rondvraag aan mijn (jonge) Chinese collega's blijkt dat weinigen nog tijd besteden aan de oude geloofsgebruiken. In de donkere jaren van de Culturele Revolutie lijkt voor voorgoed dit onderdeel van de oude Chinese cultuur kapot geslagen te zijn. Maar als dat werkelijk de oorzaak is, waarom blijft een heropbloei uit? De Chinese president Xi Jin Ping deed onlangs nog een oproep aan de Chinezen om zich 'met meer cultuur' en 'minder onbeschoft' te gedragen. De tempels zijn prachtig, ze krijgen ruimte en geld om te kunnen voortbestaan. Dat lijkt dan ook hun voornaamste functie; stille getuigen van een verleden, het bewijs van het bestaan van een ouder China. Daardoor kan men zich verbinden met vroeger. De Chinezen koesteren deze bakens in de tijd. Net zoals wij onze lege kerken bewaren voor nu en later. Ook bij ons lijkt geloof nog weinigen te raken zoals vroeger. De moderne Westerling wil consumeren, genieten en leven in het NU. Net zoals de moderne Chinees. Wellicht blijft daardoor deze culturele heropbloei uit. De Chinese jeugd wil op hun eigen manier hun bestaan invullen. Uit die wens wordt een nieuwe beschaving geboren. En zo is het leven; bloemen pluk je zelf.

Bijgevoegd foto's die ik de afgelopen weken in tempels heb geschoten.