Longsheng & Yangshuo

Ni hao helanren!

Lang verhaal! Maar dat mag ook wel een keertje!

Afgelopen weekend heb ik een paar uitstapjes in de omgeving gemaakt en dat heeft weer tal van nieuwe ervaringen opgeleverd. De broer van Michiel en een Nederlandse docent waren bij ons op bezoek en afgelopen zaterdag zijn we met de Bende Van 6 op pad gegaan.

Bij een Chinees reisbureau heb ik met mijn beste Chinees de bustickets naar Longsheng geboekt wat nog goed ging ook. Longsheng is een bergachtig gebied dat bekend staat om zijn prachtige rijstbouw en houten dorpen van de minderheden die in dat gebied wonen. Helaas voor ons was de rijst al geoogst maar dat maakte het landschap niet veel minder adembenemend.

Zaterdag ochtend 8 uur vertrokken we vanuit de universiteit per bus naar Longsheng. Naast ons zessen was de helft van de bus gevuld met Chinezen en gingen er nog een stuk of 15 Westerlingen mee. Een deel van de Westerlingen lag te slapen tijdens de rit wat tot grote ergernis van onze gids leidde. Uiteraard is het niet beleefd als er niet geluisterd wordt naar zijn praatje maar om nou vanwege 5 of 6 slapende mensen alle Westerlingen in de bus ‘sleeping dogs’ te noemen is wel weer wat te welletjes. Ook later bleek onze gids vervelend en van de oude stempel te zijn en dus ging al gauw iedereen zijn eigen gang.

Na een rit van twee uur kwamen we aan bij een prachtig klein dorpje aan de rivier. Er wonen denk ik zo’n 100 Yao mensen, deze minderheid staat bekendstaat om de vrouwen die bijzonder lange haren hebben. Volgens onze gids verlaat de helft van de mensen het dorp nooit. We hadden de keuze om een show te bezoeken of een uurtje door het dorpje te struinen. Onze voorkeur lag bij het afstruinen van het dorpje en wat kiekjes te schieten. Wat erg jammer was dat de mensen in het dorp erg toeristisch ingesteld waren, zo kon je het eerste halfuur geen kant uitkeren zonder door iemand met een mand vol spullen aangekeken te worden. Wegrennen van de oude dames werkte ook niet, ze waren een stuk sneller dan verwacht. Uiteindelijk ben ik maar foto’s van dieren gaan maken. Erg onder de indruk van het dorpje was ik dus niet.

Nadat we zo’n uurtje in het dorpje hadden vertoefd gingen we met een kleiner busje hoger de berg op. Chinezen vond ik al gek in het verkeer maar dit was echt compleet gestoord. We gingen via een smalle kronkelende weg langs een steile afgrond met een rotvaard omhoog. Het was inhalen vlak voor de bocht en denk maar niet dat er afgeremd werd ‘Ne pas de problem’ voor onze chauffeur. Maarrr ik leef nog.

Eenmaal gelukkig aangekomen op de parkeerplaats moesten we nog een half uur de berg opwandelen. Wederom was het hier erg toeristisch maar de verkopers waren minder opdringend. Het uitzicht wat langzaam zich aan ons ontvouwde was erg bijzonder. Een prachtig houten dorp, wat op zich wel wat weg had van een Oostenrijks dorpje, lag tussen vele rijsterassen in de bergen. De bouw van de rijsterassen moet eeuwen geduurd hebben want zover het oog reikte kon je ze zien, erg bijzonder. Het leven in het dorpje zelf voelde ook wat echter aan dan in het andere dorp. Uiteraard leefde een groot deel van de mensen van toerisme maar het zag er niet zo nep uit.

In het dorpje zijn we eerst wat gaan eten bij een restaurant waarvan onze docent de eigenaren kent. Daar in het restaurant heb ik kunnen genieten van het prachtig uitzicht en een hamburger met friet. Echt genieten was het dus! Onze docent vertelde nog een verhaal over onze serveerster die bij alles wat ze kwam opdienen “EXCUSE ME!” zei. Een jaar ervoor was hij er ook geweest en naast hem was er een groep Westerlingen die erg een uitgebreid gebed bij aanvang van maaltijd uitvoerden. Midden tijdens het gebed kwam zij de hoek om met 3 borden eten en zei alleen zoals zij dat kan: “EXCUSE ME!”. Die gezichten had ik wel willen zien.

In het restaurant besloten we om zelf vervoer terug te regelen. De opzet van de bustour; kortweg overal voorbij razen en foto’s maken, beviel ons niet zo. We wilden liever rustig een wandeling maken door de bergen en van het uitzicht genieten. Eenmaal dat geregeld en een lekkere maaltijd achter de kiezen zijn we de berg opgetrokken.

De wandeltocht door de bergen was erg ontspannen. We zijn in de drie uur dat de wandeling duurde maar één toerist tegengekomen en slechts op een paar plekken probeerden ze ons wat te verkopen. Ergens halverwege de tocht kwamen we drie vrouwen tegen van de Yao minderheid. Zij wilden wel tegen een vergoeding hun lange haren aan ons laten zien. Voor vrijwel alle prijzen in China onderhandel je en dit was geen uitzondering. Je zult als Westerling niet snel de prijs betalen die een Chinees doet maar op een gegeven moment moet je tevreden zijn, je hebt ook meer geld te besteden. Vergeet als je in China bent echter nooit te onderhandelen, je praat over prijsverschillen van soms wel 60 of 70%. Voor mij duurde het een tijdje voordat ik plezier in onderhandelen kreeg en het lukt me lang niet altijd om te krijgen wat ik wil, maar het gaat in elk geval steeds beter.
Maargoed terug naar de berg en de vrouwen. Het was bijzonder om hun jaren lang opgespaarde haren te zien maar het voelde ook een beetje onwennig. Op een of andere manier leek hun cultuur meer handel te zijn geworden dan zozeer een waardevol bezit. Iets wat ik wel vaker zie in China. Ik heb er in ieder geval weer een paar leuke kiekjes bij.

Na de wandeling in de bergen hebben we nog een biertje gedronken en wat gegeten bij ons restaurantje. Daar hebben we met hulp van Tony een auto terug kunnen regelen naar Guilin. De auto was overigens een aangename verassing. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om in een nieuwe wat luxere auto te zitten, een goede stoel kom je hier überhaupt niet veel tegen. De rit naar beneden was deze keer een stuk minder beangstigend, ik geloof dat we er ook wel twee keer zolang overgedaan hebben. Dan besef je maar weer hoe gek de eerste keer was. Na twee uur waren we weer thuis en kon ik ontspannen in mijn knetterharde bed de ogen sluiten.

Longsheng is een prachtig gebied om te bezoeken en zeker een aanrader. Mocht je zelf ooit een bezoekje wagen dan raad ik je aan om geen tour te boeken, in ieder geval niet een van een dag. Regel vervoer naar de stad, vanuit Guilin per bus moet het onder de €10,- kunnen en boek terplekke een hotelkamer. Plaatselijk een gids regelen lukt je ook wel. De mooiste periode om dit gebied te bezoeken is eind oktober en de 2 maanden daarvoor.

Yangshuo

Omdat Michiels broer op bezoek was en hij natuurlijk zoveel mogelijk van de omgeving wil zien zijn we zondag weer opstap gegaan. Deze keer zijn we naar het beroemde dorp Yangshuo gegaan. Ooit ontdekt als goedkoop alternatief voor Guilin met een nog mooier landschap door de backbackers, nu uitgegroeid tot toeristisch stadje. De sfeer in het stadje was overigens heerlijk, het zonnetje scheen, stikte er van de mensen en het zag er sehr gemutlich uit. Ik kreeg er een echt vakantie gevoel.
We hebben na even rondlopen een boottochtje gemaakt over de rivier. Deze stroomt door het bergachtige gebied waar deze regio zo bekend om staat en het was eerlijk gezegd ook erg mooi. Nu ik kort kennisgemaakt heb met Yangshuo weet ik zeker dat ik er weer een keer terug kom voor een uitgebreider bezoek. Het retour buskaartje vanuit Guilin was ook slechts €3,-! Binnenkort dus een uitgebreider verslag van dit dorpje.

Ter afsluiting van ons verblijf in Yangshuo hebben we het restaurant van dezelfde eigenaar als gister opgezocht. Hier hebben we Lulu ontmoet, een erg sympathieke vrouw die eigenaresse is van de restaurants en tevens Chinees contact persoon voor mijn opleiding. In het restaurant hebben we een paar biertjes gedronken, frietjes en slang gegeten. De slang op voorwaarde dat we het mochten zien hoe het allemaal in z’n werk ging. Zie de foto’s voor bewijs ;). Als mensen je ooit vertellen dat slang naar kip smaakt dan moet ik me daar bij aansluiten.

Dat was dan weer. Voorlopig geniet ik hier nog even verder van het exotische eten; gister paarden Spare Ribs en paarden sjaslik (sorry Dana en Loes), vanavond le grand finale: hond.

Zaijian,

Chris