De kou is ingetreden

Van zomer naar winter, van communist naar kapitalist en van leren tot afkijken. Het kan allemaal, hier in China. China stond mij altijd bij als een warm land met veel mensen, veel fietsen, weinig rijkdom en een lekker communistische instelling. Wellicht zijn er provincies waar het hier anders gaat maar de mijne liegt er niet om. Kou kwam van de een op de andere dag om de hoek kijken, niks herfst, hoppa van 25 naar 4 graden in 3 dagen. In Beijing sneeuwt het omdat het er van de regering moet regenen. Fietsen is voor de plebs, scooters zijn de toekomst. Kameraad, de naam die je jou mede communisten geeft is gedegradeerd tot een belediging en iedereen wil maar een ding en dat is rijker worden. Centjes, centjes en nog eens centjes, daar lijkt het hier om te draaien. Één ding heb ik me gelukkig niet in vergist en dat is dat hier veel mensen zijn.

Hallo, wij zijn de communisten.
Communisme en China worden snel met elkaar geassocieerd, ook al is het alom bekend dat de huidige politieke koers van China nog weinig weg heeft van het Communisme. Tijdens mijn verblijf in China ben ik gaan nadenken over begrippen als Communisme en Kapitalisme en het is er me niet duidelijker op geworden. Het heeft me veel vraagtekens laten zetten bij wie, wie is, wat, wat is en wat bij wie hoort. Als je al mag spreken van een mogelijke indeling aan de hand van ‘hokjes’.

De Chinezen zijn erg fanatiek in het vervaardigen van geld, handel is hier een dynamisch spel tot op het kleinste niveau. En van hard/veel werken zij ze niet vies. Bananen op straat kopen betekend dat je zult afdwingen om een ‘eerlijke’ prijs te krijgen. Naar het toilet en er is altijd wel een onbekende in de buurt die je voor een paar Yuan een zakdoekje aanbied. Vinger uit de kom? Op gesprek bij de dokter voor 15 cent en voor een euro zit hij er weer in. Veel voorzieningen zijn al lang niet meer geheel kosteloos voor de burger. Overlijd je man, blijf vooral niet langer dan 3 weken thuis wil je jouw baan behouden. Familie en veel geld zijn de grootste verzekering die je hebt in dit land. Een groot deel van het bijgeloof draait hier dan ook om rijk te worden.
Met al de zekerheden die mijn staat mij bied vraag ik mij wel eens af wie nou de communisten zijn. Zo lang het om het sociaal economisch plaatje gaat zijn wij het meer dan de Chinezen.

Geen gezicht verloren maar wel afgekeken.
De (voor Chinezen) gezichtbehoudende leugens ben ik tijdens mijn verblijf nu in vele vormen en maten tegengekomen. Afgelopen week ben ik een ander stukje gezichtsverliescultuur tegengekomen, afkijken. Tijdens een van mijn toetsen voltrok zich een bijna een schrikbarend tafereel voor mijn ogen. Zonder al te veel moeite om het te verstoppen was een groot deel van de leerlingen aan het spieken. Niet alleen andermans blaadje werd slachtoffer van verdwaalde ogen, ook vertaalcomputertjes en opengeslagen boeken ontkwamen de dans niet. De docent hield zich voor de domme, immers onvoldoendes tasten haar bekwaamheid aan en aanspreken van de leerlingen de geloofwaardigheid van haar gezag. Nu is niet elke toets zo’n façade als deze maar dit is een duidelijk voorbeeld van wat er onder de oppervlakte afspeelt.


Mijn blog zit er weer op. Ik ga verder met mijn huidige lesweek die ik zal afsluiten met een bezoek aan Macau. Na volgend weekend ben ik waarschijnlijk wat armer maar wie weet kom ik schatrijk terug uit het Las Vegas van China.
Zaijian!