Opweg naar Xian

Ni hao!

Eindelijk ben ik er dan Xian, de oude hoofdstad van China! Ik zeg eindelijk want de busreis duurde me niet minder dan 40 uur. Nu zit ik dan achter een computer in het hostel waar ik verblijf.

De rit naar Xian was dan lang, ook naar Chinese maatstaven, maar het was een erg leuke ervaring. Onderweg moest ik 6 uur wachten in een stadje waar ik de naam niet meer van weet. Veel steden in China lijken exact op elkaar dus erg belangrijk vind ik de naam dus niet. Tijdens het wachten ben ik opgetrokken met twee Chinese mannen die ook naar Xian gingen. We begonnen het wachten met het eten van een paar bapao broodjes die het vermelden waard zijn. Zelfs onze Nederlandse magnetron variant kwam niet in de buurt van deze smaaksensatie. Terwijl we door de stad liepen kwamen we een politie parade tegen. Met sirenes en klaar voor actie reden een stuk of 15 wagens voorbij. De laatsten waren 2 vrachtwagen vol met oproer politie in militair uniform. Een paar Chinezen hadden er oog voor maar de meesten leken niet onder de indruk. Wat de reden was voor de parade weet ik niet. Machtsvertoon? Of mischien bestaad het corps een paar jaar, dus feestje? Op een plek langs de weg zaten hoogstens 30 mensen met spandoeken te juigen, erg enthousiast was het niet. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ik het gevoel kreeg dat ik was in het China zoals ik verwachte dat het zou zijn; machtsvertoon, veel politie en onderdanigheid van de bevolking. Voor een westerling is het moeilijk om te achterhalen wat de ware aard van het taffereel was, maargoed gerust durf ik te zeggen dat China anders is dan veel van ideeen die ik er van had. Ja de regering laat soms haar kracht zien, ja de partij is vrijwel onaantastbaar en ja een mensenleven is minder ‘waard’ in China. Maar ik krijg altijd het gevoel dat de regering hard werkt om het voor het volk beter te maken. Wie niet mee wil werken wordt opzij geschoven en als je in de weg staat wordt van je verwacht dat je voor de vooruitgang van het land een stap opzij zet. Ofzelfs een paar stappen zoals de extra 300.000 mensen die verplaatst gaan worden uit de regio van de Three Gorges Dam. Voor een westerling ondenkbare tafferelen maar waarschijnlijk in de ogen van de Chinees een lang niet zo’n indrukwekkend. Chinezen, een volk dat duizenden jaren hongersnood en andere humantaire rampen heeft gekend, groeien nu snel toe naar een situatie die vele malen beter is dan ooit te voren. Als ik mij in de Chinees verplaats moet het een goede tijd voor hem zijn. Leed blijft echter wel leed.

Met mijn nieuwe twee Chinese vrienden heb ik een park bezocht en daar een paar kiekjes van geschoten die uiteraard in de bijlage zitten. Mijn Chinees is nog lang niet goed genoeg om uitgebreide verhalen te houden maar voorzichtig kon ik wat kletsen met ze. Na het park zijn we meteen naar een photoshop gegaan om de foto’s af te drukken. De winkel was speciaal voor kinderen. Overal aan de muren hingen foto’s van kinderen als princessen, ninjas of glimmende babies in maanlandschap achtige omgevingen. Chinezen zijn trots op hun nageslacht en schromen het niet om daar geld aan uit te geven. Wil je een foto maken van hun kind dan zien ze dat dan ook als een compliment. Voor een foto van hunzelf zijn ze wat voorzichtiger omdat zo’n moment gecontroleerd en perfect moet zijn. Chinezen zijn er echter dol op om elke moment te verzegelen met een foto en met zo’n lange buitenlander al helemaal. Na de tijd natuurlijk weer wat eten en daarna rustig terug naar het busstation. Het is erg leuk om contact te maken met andere mensen, vooral als ze vriendelijk zijn. Ik merkte dat als je in je eentje reist (Ja, Xian beleef ik helemaal alleen, geen zorgen mam.) je makkelijk contact maakt met mensen en dat is een groot goed. Mensen spreken je makkelijker aan en stellen de voorzichtige vragen waar je vandaan komt en wat je van het eten vind. Erg leuk.

Vanochtend kwam de bus om 5 uur s nachts aan in Xian. Ik ben nog twee uur blijven liggen totdat het licht werd en daarna op de bus gestapt naar mijn hostel. Daar aangekomen heb ik me geinstalleerd en opgefrist. Nu na het verslagje getypt te hebben ga ik opzoek naar bapao broodjes voor de lunch. Ik heb al wat zijn zitten in het begin van mijn straatje dus volgens mij komt dat allemaal wel goed.

Dat was het dan weer, tot de volgende keer!

Keruisi