Nanning

Ik ben inmiddels een paar dagen in Nanning. In Nanning is een Vietnamees Consulaat waar ik mijn visa kan krijgen voor dat land, vandaar mijn verblijf. Nanning is een stad die eigenlijk niet heel veel te bieden heeft voor een Westerling. Daarom zijn de enige Westerlingen die hier zijn dan ook op doorreis of voor een studie Chinees. Ik zag er niet erg naar uit om hier een paar dagen te moeten wachten. Nanning heeft eigenlijk geen historie en is een overvolle stad. Toch nu ik hier een tijdje ben begin ik de stad langzaam meer te waarderen. Nanning staat bij de Chinezen bekend als een groene stad, ofwel veel parken, bomen en geen belemmerende smog (die ik met pijn in mijn longen graag achter mij liet in Xian). Het is ook een stad waar ik de Chinese cultuur puurder heb kunnen proeven daar waar dan ook in China.

Vanmiddag zat ik op een bankje aan de kant van een gracht te genieten van de omgeving. Aan de overkant deed een man rustig zijn behoefte in het water. Hij leek zich niet te bekommeren om zijn omgeving aangezien hij er alle tijd voor nam. Terwijl ik daar zat kwam een oudere man van in de zestig naar mij toe en we raakten aan de praat. Hij vertelde mij dat hij inmiddels met pension was en het moest doen met het geld dat hij van de staat kreeg. Een slordige 200 euro is zijn maandelijkse budget. In Nederland zou dat een ramp zijn maar in China is dat heel aardig. Zorgen om een woning, eten, kleren, wat ontspanning en een klein spaarrekeningetje moeten er wel mee uitkunnen. Sterker nog, ik denk dat het het dubbele is van wat de meesten hier in de regio te besteden hebben. Hij genoot dan ook rustig van zijn oude dag in het park. Een Chinees en een buitenlander samen op een bankje in een vrijwel buitenlanderlose stad is niet een allerdaags toneel en voor dat ik het wist waren we met zijn zessen. Een van de twee dames die ons vergezelden kon zelfs een paar woordjes Nederlands, geen engels, wat een kleine wereld leven we toch in. Na een tijdje gekletst te hebben is het gezelschap opgebroken en ben ik terug gegaan naar mijn hostel.

Om de tijd hier wat sneller door te komen ben ik opzoek gegaan naar een internetcafe. Het woord cafe is niet erg geschikt om de Chinese variant te omschrijven. Het is meer een soort ondergrondse computer stad. Daar waar boven de grond alles er nog jaren '50 aan toe gaat is alles in het internet cafe hip, groots en modern. Een paar honderd computers stonden er wel en deze grote heb ik al vaker hier meegemaakt dus uitzonderlijk is het niet. Het is werkelijk ongelooflijk dat je daar je tijd kan voordoen voor 25 eurocent per uur. Ik hoorde van iemand dat gameverslaving iets is wat de Chinese regering probeerd aan te pakken met afkickklinieken, dat de grote van het probleem goed illustreerd daar andere soorten afkickklinieken weer niet schijnen te bestaan. Ze serveren er kant en klare maaltijden voor achter de PC dus het zou me niet verbazen een 'enkeling' er een nachtje doorhaald.

Na een tweetal uren had ik het wel weer gehad en liep ik geplaagd door een fikse verkoudheid terug. Onderweg kwam er van alles intressants voorbij. Het was inmiddels al donker en de meeste mensen waarop op de terugweg van het stadcentrum. Toen ik het straatje richting mijn hostel wilde inslaan stond ik ineens temidden van een dertigtal bedden. Op de bedden werden mensen gemasseerd, zo aan de kant van de weg. Plots viel het me op wat nog meer 'niet op zijn plek' leek te zijn. Een van de masseurs had witte ogen en andere staarden raar naar de grond. Blinden. Ik had er al eerder van gehoord, blinden schijnen in Chine befaamd te zijn voor hun massage kunsten. Een raar taffereel om te aanschouwen en te beseffen dat veel in China een plek heeft. Helaas is er nog geen plek voor de enkele verdwaalde geestelijke gehandycapten, oude vrouwtjes die voorover lijken te vallen door hun gebogen rug of de lichamelijk gehandycapten die aan de straat bedelen. Onder de entree van het hostel slapen elke nacht ook minstens twee mensen.