De busreis van mijn leven

Hoi Nederland,

Jaja, alweer een verhaal! Zo lang het internet in de buurt is blijf ik maar schrijven want je weet nooit of er morgen een betaalbare computer te vinden is.

Gisteren zijn we vertrokken uit Luang Prabang naar het zuiden. Het was een busrit van minder dan 400 kilometer maar het was er een en die het vermelden waard is.

We zijn ‘s ochtends vroeg opgestaan zodat we vroeg op het station zouden zijn en een plekje in een van de bussen konden krijgen. We kwamen aan voor 8 uur maar het bleek dat de enkele bussen die vertrokken binnen afzienbare tijd al vol waren. Gelukkig was er een bus beschikbaar om 11 uur. We zijn maar in de wachtruimte gaan zitten die overigens niets meer was dan een hoog dak met wat rode plastic stoeltjes eronder. In landen waar het klimaat zo veel warmer is als in Nederland is de bouw van alles zo anders. Terwijl we daar aan het wachten waren regende het takjes en blaadjes van de mussen die druk in de nok van het dak nestjes aan het bouwen waren. Het was weer eens leuk om de vogels aan het werk te zien zijn omdat in China wilde vogels en dieren een veel zeldzamer verschijnsel waren.

De bus vertrok stipt om 11 uur dus alles ging vanaf dat moment weer zoals gewenst. Ik schrok even toen de buschauffeur instapte omdat ik er van overtuigd was dat hij een flink geweer onder zijn stoel legde. Later de reis heb ik het ding niet meer gezien dus het kan ook wel gewoon mijn verbeelding zijn geweest. De rit was er een met een spectaculair uitzicht over bebergd landschap. Een klein nadeel was dat de gemiddelde snelheid niet meer dan 25 kilometer per uur was op grote stukken van de tocht. Je kon het de chauffeur niet kwalijk nemen want je bent niet veel meters verwijderd van de afgrond ;).

Na een paar uur gereden te hebben leek het tegen te gaan zitten. Over de brete van de weg stond een vrachtwagen geparkeerd en het leek er op dat er een ongeluk gebeurd was. De bus stopte in de rij auto’s die ontstaan was en ik stapte uit om een kijkje te nemen. Gelukkig bleek er geen ongeluk te zijn maar het waren wegwerzaamheden. Op dat moment realiseerde ik me dat de nog natte laag teer die op het wegdek lag flink roet in eten kon gooien. Ik kan me herinneren dat in Nederland zo iets een flink tijdje moet drogen en het zal in een warm land als Laos niet sneller gaan. De weg die wij namen was de enige weg naar het zuiden dus dat hielp ook niet mee. Ik vroeg mij al af hoe het aanleggen van een weg als deze tewerk gaat. Er van uitgaande dat we een paar uur moesten wachten ben ik maar rustig wat gaan rondlopen. Na een half uur bleek het problem mee te vallen omdat er over de natte laag teer stenen gegoten waren en de bussen en auto daar overheen konden rijden. De reis ging verder :D.

Van al het geschud en gezit wordt je niet heel vrolijk dus ik probeerde maar wat slaap te pakken. Tot mijn verbasing lukte het me om een uurtje slapen. Toen ik wakker werd was ik beide geschrokken en verrast, we zaten midden in een wolk of dikke mist en het zicht was gedaald tot een paar meter. Elke bocht die de bus moest nemen was als een looping in een achtbaan omdat je wist dat de afgrond enkele meters verder in de mist op je wachtte. Na een uur of twee met een verhoogde hartslag elke bocht ervaren te hebben trok de dikke mist op en reden we weer in een prachtige omgeving.

De rit zou uiteindelijk 12 uur duren en staat bij mij te boekke als de meest unieke in mijn leven. Ik moet het nuanceren want de passagiers die op het dak van de bus zaten moeten het nog veel intenser meegemaakt hebben dan ik. Gelukkig zijn chauffeurs in dit deel van de wereld ware kunstenaars die me altijd veilig thuis gebracht hebben. Een ode aan hun!

Na een vermoeiende rit zijn we beland in hetzelfde hotel als eerder in Vientiane. De stad is niet gewent aan de stroom toeristen die er momenteel is en bijna alle guesthouses zitten vol dus ook deze keer moesten we uitwijken naar een duurder hotel. Voordeel is dan wel weer dat je ‘s ochtends een heerlijk westers onbijt hebt en er computers beschikbaar zijn waar je niet voor hoeft te betalen. Met al dat gereis is zulk eenvoudig gemakeen heerlijke verandering.

Eergisteren hebben we nog een prachtige plek bezocht in Luang Prabang. Ik heb een foto bij de hand die ik ook maar toegevoegd heb. Binnenkort zal ik wat meer foto’s posten. Het was een van de meest betoverende plekken die ik ooit gezien heb. Een waterval in de jungle die trapsgewijs naar beneden stroomde en waar in de prachtig blauwe poelen gezwommen kon worden. Een ronduit heerlijke ontspannen dagje!

Dat was het dan weer. Ik ga me klaarmaken voor 14 uur bus naar Pakse! Daar blijven we weer eventje om te ontspannen voor we doorreizen naar Cambodja!

Chris